سلوک ایرانی

سلوک راههای متفاوتی دارد. چله نشینی, نماز شب, مرتاض گری , گوشه نشینی ، رهبانیت و... . در ایران امروز از موثرترین راهای سلوک این است که بخواهی در این مملکت کاری بکنی و چیزی راه بیاندازی. هر چه این هدف و کار بزرگتر مرتبه انسان والاتر. مگر انسان کامل باید چه خصوصیاتی داشته باشد:
صبر; یک پروپوزال که می دهی سالها در انتظار باید بنشینی و از سازمانهای مختلف پی گیری کنی تا به جایی برسد.
توکل و توحید; از آنجا که هیچ نظام و قاعده ثابتی وجود ندارد و هر آن انتظار اتفاق تازه ای داری به کل نقش توحید بر دلت می نشیند و دیگر هیچ چیز اعم از مدیران و سردمداران و قوانین ودوستان و آشنایان و ابزار و وسایل و دم و دستگاه و تواناییهایت را شریک باریتعالی نمی گیری چون نمی توانی بگیری. تلاش خودت را می کنی و از آنجا که اتفاقات آتی هیچ ارتباط معناداری با وقایع گذشته و مخصوصا تلاشهای تو ندارد باقی را به او واگذار می کنی
رضا; در این حالت به گفته شکسپیر عمل میکنی که چون به چیزهایی که دوست داری نمی رسی، آن چیزهایی را که میرسی دوست خواهی داشت.
زهد; بسیار بعید است که در اینجا بخواهی کاری درست حسابی کنی و نانت در روغن باشد لذا وقتی نداری که بخوری خوب نمی خوری
کشته شدن منیت; کار درست حسابی بی تجربه جدید نمی شود و تجربه جدید ذاتا با خرابکاری و ندانم کاری همراه است. و هر کدام از اینها مساوی است با بی آبرویی و از بین رفتن وجاهت، این آخرین چیزی که به گفته پیامبر از دل مومن بیرون می رود. بعد از آن وقتی خرابکاری کردی و از طرفی نتایج کارهایت هم با نتایج پیش آمده سازگاری نداشت می فهمی که گویا بالقوه و بالفعل نیستی و چیز دیگری در کار است.

و قس علی هذا...

با این حال قدمی که رو به جلو می روی از آنجا که امری محال است حکم معجزه را دارد. اینگونه نگاهت همواره رو به آسمان است.
آی مرتاضها ول کنيد اون مسخره بازيها رو، بياييد يک پروژۀ جديد دارم.