انتخاب صورتي

جریان انتخابات ما هم شده مثل اون قسمت پلنگ صورتی که هی یکی دیوارها رو صورتی می کرد اون یکی آبی. گویا از آنجا که فضای مجاز محدودی در اختیار کاندیداها قرارگرفته و اکثرا متوجه اند که اگر برای شورای شهر نامزد شده اند نباید دیگر به شهر شکر بزنند , مدام یک جناح می چسباند آن یکی می کند و مال خود را می زند .
اما این فقط یک تمثیل نیست این تغییرها واقعا چقدر از صرف تغییر رنگ دورند؟ از اين جناح تا آن جناح چقدر فكر (شهري) عوض مي شود؟ البته انصافا اين تفاوت آشكار است كه حداقل چيزي كه عوض مي شود بعضا نفس فكر كردن است.
کاش بشود به جاي اينكه به افراد راي دهيم به افكار راي دهيم. تا كي بايد از ترس بدتر نشدن يا گير احمق نيفتادن راي دهيم. تا كي انتخاب ما بايد بين فكر كن و فكر نكن(ندار) باشد؟ تا كي انتخاب ما بايد بين بد و مزخرفترين باشد؟