آب

دو برادر قصد سلوک می کنند. یکی به کوه می رود دیگری به شهر می ماند. سالها می گذرد تاآن برادر به کوه رفته نزد دیگری باز میگردد. برادرش در شهر دکانی داشت. تا که به دکان می رسد آبکشی را برداشته آب در آن می ریزد و آّب همانطوز مانده از سوراخ آبکش نمی ریزد.آن را بر سردر دکان آویزان کرده میگوید:"این نتیجه سالها سلوک ماست,تو چه داری؟" برادر لبخندی زده دکان را به او می سپارد تا کاری در بیرون انجام دهد. پس از چند ی زنی زیبا رو داخل دکان می آید در دم تا که چشم برادر از شهر دور مانده به زن می افتد آب از آبکش میریزد. برادر دیگر که بر می گردد و آّب را ریخته می یابد می گوید :" اصل آن است که در شهر باشی و سالک بمانی"

عمامه

در بازار طلبه ای را می بیند که جلوی آینه هی به عمامه اش ور می رود و خود را ورانداز می کند.شیخ با لحنی مهربان می گوید:"بد است که اسیر عمامه باشی" . چند لحظه بعد شیخ که از خرید برمی گردد دوباره همان طلبه را می بیند که دارد عمامه اش را با عصبانیت جرواجر میکند و زیر پا میکوبد. شیخ باز با لحنی مهربان میگوید: باز هم اسیری, فکر میکنی عمامه کاری میکند و بود و نبودش مهم است. خودت اسیر نباش به عمامه چه کار داری؟

چرخ

درویشی به رقص چرخ می زد, هاتفی ندا داد چرخ مزن که گر چرخی دگر زنی چرخ بر هم زنی

ملا ملنگ

هیچ وقت مقام الله را نمی زد. اگر هم می زد نه تمام هفت شاخه اش را. در یک جشنواره موسیقی هندی آنقدر اصرار می کنند تا بالاخره سنتش را می شکند. مقام را کامل می زند. مقام تمام می شود. دوتار می افتد. ملا ملنگ می میرد.