پشت سر

يه قاعده اي تو كوهنوردي هست كه وقتي داري از كوه بالا ميري هيچ وقت پشت سرت رو نگاه نكن شايد به اين خاطره كه اگر نگاه كنيم فكر مي كنيم كه چقدر بالا اومديم و نگران رسيدن مي شويم و اگر كمي خسته شده باشيم انگيزه مون كم مي شه. اگر زياد بالا اومده باشيم شايد بگيم بسه و ديگر ادامه نديم واگر كم اومده باشيم مي گيم اين همه اومديم تازه اينجاييم و باز از ادامه دادن نااميد مي شيم. شايد هم مي خواد بگه اصلا اينكه چقدر اومديم مهم نيست اينكه چقدر مونده مهمه وكاري كنه كه به حماقت اين همه بالا رفتن فكر نكنيم.
من نسبت به سال پيش همچين حسي دارم. يعني نمي خوام بهش فكر كنم يا دوره اش كنم و سعي در زنده كردن خاطراتش بكنم. چون هر بار كه مي خوام اين كار رو بكنم جز خستگي هيچي عايدم نمي شه. وقتي يادم مي ياد كه براي چهار تا اتفاق معمولي چقدر دويدم بهم مي ريزم و اينكه بخواد امسال هم همون اتفاقها بيفته....لذا بهتر آن است كه همچون گوساله اي بچرم فارغ از اينكه پارسال براي يه لقمه علف چقدر دويدم يا در سال جديد چقدر خواهم دويد.خداوند به همه ما صبر جميل عطا فرماياد صبري كه شايسته اين سيستم جليل حاكم باشد.

پارۀ تن

این رو با یه واسطه شنیدم: مدتی بود که ساز (فکر می کنم)شهناز به دیوارخانه ما آویزان بود.( احتمالا مربوط به زمان بیماری او بوده است). یک شب با صدای شکستن از خواب پریدم. دیدم تار افتاده و آن چنان شکسته که دیگر قابل تعمیر نیست. ساعت حدودا یک ربع به 12 بود. صبح خبر دادند که شهناز دیشب مرده. پرسیدم کی؟ گفتند حدودا یک ربع به 12!